ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ!

Η ανα­κύ­κλωση είναι η πιο παλιά μέθο­δος της ανθρώ­πι­νης κοι­νω­νίας για να εξοι­κο­νο­μεί πόρους και... ενέρ­γεια και να μην επι­βα­ρύ­νει το περι­βάλ­λον. Μέχρι πριν λίγες δεκα­ε­τίες — πριν δηλαδή τρε­λα­θούν οι ανθρώ­πι­νες κοι­νω­νίες από τη σπα­τάλη, τον δανεικό “πλούτο”, τη ματαιό­δοξη επί­δειξη και την υπερ­κα­τα­νά­λωση, πριν η χωμα­τερή γίνει το κυρί­αρχο σύμ­βολο του “πολι­τι­σμού” μας — ήταν κανό­νας, ανά­γκη και τιμή για κάθε νοι­κο­κυ­ριό να δια­σώ­ζει ό,τι πράγμα ή υλικό πάλιωνε, να το μετα­ποιεί, να το επι­σκευά­ζει, να το ανα­κυ­κλώ­νει, να το ξανα­χρη­σι­μο­ποιεί, πολ­λές φορές με εντε­λώς νέα μορφή. Παρα­δείγ­μα­τος χάρη, οι παλιό­τε­ροι σίγουρα θυμού­νται τις γυναί­κες του σπι­τιού τους — εκεί­νες τις χρυ­σο­χέ­ρες μαστό­ρισ­σες της οικο­κυ­ρι­κής — να κόβουν με το ψαλίδι τα παλιά ρούχα και να υφαί­νουν στον αργα­λειό τις πολύ­χρω­μες λωρί­δες για να φτιά­ξουν καλαί­σθη­τες κου­ρε­λού­δες και στρω­σί­δια. Κι αυτό ήταν ένα μόνο παρά­δειγμα οικια­κής ανακύκλωσης.

Οπωσ­δή­ποτε από τότε τα πράγ­ματα έχουν αλλά­ξει, η μπίζνα έχει μπει παντού στη ζωή μας και δυό-τρεις γενιές ανθρώ­πων έχουν ανα­τρα­φεί ως κατα­να­λω­τές, που αγο­ρά­ζουν, αγο­ρά­ζουν, αγο­ρά­ζουν και πετάνε, πετάνε, πετάνε — χωρίς σκέψη για το αύριο, χωρίς συναί­σθηση της ευθύ­νης τους απέ­να­ντι στις επό­με­νες γενιές. Τώρα που η οικο­νο­μική κρίση έχει πια εγκα­τα­στα­θεί στην καθη­με­ρι­νό­τητά μας, κου­βα­λώ­ντας μαζί της στε­ρή­σεις, πείνα, αδι­κία και ανε­λευ­θε­ρία, είναι μάλ­λον και­ρός να ξανα­πιά­σουμε απ’ την αρχή εκείνη την παλιά αφή­γηση της φει­δω­λής κοι­νω­νίας του παπ­πού και της για­γιάς μας και να αρχί­σουμε, μεταξύ άλλων, να ανα­κυ­κλώ­νουμε, να ξανα­χρη­σι­μο­ποιούμε και να επι­σκευά­ζουμε τα παλιά πράγ­ματα και υλικά. “Ανά­γκα και θεοί πείθονται”.

Φυσικά, αυτή τη φορά δεν θα μας υπο­κι­νούν επι­πό­λαιες μόδες ανα­κύ­κλω­σης που προ­ω­θού­νται από γυα­λι­στερά περιο­δικά και μεση­με­ρια­νά­δι­κες εκπο­μπές ή καμπά­νιες δημο­σίων σχέ­σεων από υπο­ψη­φί­ους δημάρ­χους ή τηλε­ο­πτι­κούς σταθ­μούς. Αυτή τη φορά αυτό που θα μας υπο­κι­νεί είναι η αδή­ριτη ανά­γκη της ανέ­χειας, το φάσμα της καταρ­ρέ­ου­σας οικο­νο­μίας, το τέλος του κατα­να­λω­τι­σμού για τους περισ­σο­τέ­ρους από εμάς. Είναι το νέο, άγριο μοντέλο ανα­κύ­κλω­σης, η ωμή πραγ­μα­τι­κό­τητα των νεα­ρών μετα­να­στών που ψάχνουν φοβι­σμέ­νοι στα σκου­πί­δια μας σέρ­νο­ντας πίσω τους ένα κλεμ­μένο καρο­τσάκι σου­περ­μάρ­κετ, μήπως και βρουν λίγο σύρμα, κάνα σκου­ρια­σμένο κομ­μάτι μέταλλο, ίσως και λίγο χαρτί.

Οι κάδοι ανα­κύ­κλω­σης των δήμων έχουν πια εξα­φα­νι­στεί μέσα στη γενική μιζέ­ρια και κατάρ­ρευση των κρα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών μας υπο­δο­μών. Το ίδιο και οι δημο­τι­κο­δί­αι­τες μπίζ­νες συλ­λο­γής πλα­στι­κού, χαρ­τιού και γυα­λιού — αν όχι όλες, πάντως λιγο­στεύ­ουν καθη­με­ρινά. Κι όμως, όσο η συλ­λο­γική προ­σπά­θεια ανα­κύ­κλω­σης εξα­φα­νί­ζε­ται, τόσο η κοι­νω­νία βρί­σκει δρό­μους κάτι να περι­σώ­σει, κάτι να κάνει, κάτι να ανα­κυ­κλώ­σει — και μέσα απ’ αυτό να βγά­λουν και ένα μικρό εισό­δημα κάποιοι άνθρω­ποι. Τα επι­σκευα­στή­ρια ρού­χων πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται σαν μανι­τά­ρια, τα στο­κά­δικα ανοί­γουν σε κάθε γει­το­νιά, οι τσιγ­γά­νοι και οι μετα­νά­στες έχουν λύσει δυνα­μικά (και αιμα­τηρά μερι­κές φορές) το πρό­βλημα της ανα­κύ­κλω­σης των μετάλ­λων, πρω­το­βου­λίες αλλη­λεγ­γύης σε διά­φο­ρες γει­το­νιές και πόλεις οργα­νώ­νουν παζά­ρια ανταλ­λα­γών… Κάτι πάει να γίνει. Ίσως μέσα απ’ όλα αυτά να κατα­φέ­ρουμε να βρούμε και τρό­πους ανα­κύ­κλω­σης, αυτάρ­κειας και αυτο­νο­μίας μέσα στο νοι­κο­κυ­ριό, να ανα­κα­λύ­ψουμε ένα νέο ήθος, μια νέα και ανα­γκαία συνει­δη­το­ποί­ηση για τα πράγ­ματα και τις σχέ­σεις μας με τους άλλους. Ίσως…

Αυτές οι σκέ­ψεις έγι­ναν με αφορμή ένα άρθρο που δημο­σιεύ­ουμε σήμερα: Πώς ανα­κυ­κλώ­νε­ται το χαρτί. Δείτε το σαν μια μικρή συμ­βολή προς την ανα­κά­λυψη αυτής της νέας, και ανα­γκαίας, συνειδητοποίησης.

ΠΗΓΗ